"Судбината на Човекот" - Михаил Шолохов

Почнува војната, Соколов е регрутиран, ги гледа сите страдања, ужаси, заробен е, мачен...Го губи сето она што некого го прави човек! И тогаш ќе се појави Вања. Детенцето кое ќе му даде надеж.

“Татенце, каде ти е тебе кожното палто? Во животот никогаш не сум имал кожно палто! Морав да излажам. Во Воронеж остана, му реков. Ама ти тато, зошто толку долго ме бараше? Му одговорив - Јас тебе синче и во Германија те барав, и во Полска, и сета Белорусија ја изодив и ја пропатував, а ти во Урјупинск си било. Ама тато, Урјупинск близу до Германија е? А до Полска, тоа далеку ли е од нашата куќа? И така брборевме со него дури не заспавме.”

“А, мислиш ли братче дека само онака ме праша за кожното палто? Не, сето тоа не е туку-така. Татко му, оној вистинскиот, некојпат носел такво палто, па ете му останало во умот. Зошто, детскиот ум ти е како летната молња, ќе молсне, за миг сѐ ќе осветли и ќе згасне. Така и умот му работи, само ќе молсне!”

Тоа е една приказна во која Шолохов мајсторски успеал да спои две навидум некомпатибилни елементи во тогашната литература- христијанскиот морал преку жртвувањето за детето и социјалистичкиот мотив, вербата на Шолохов дека детенцето ќе израсне во горд Русин, човек кој ќе може да истрпи се што неговата татковина ќе му стави на бреме.

Чувана како злато, не се ни познава дека е еднаш "носена."